10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (łyżwiarstwo figurowe) – XX Zimowe Igrzyska Olimpi

10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (łyżwiarstwo figurowe) – XX Zimowe Igrzyska Olimpi10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (łyżwiarstwo figurowe) – XX Zimowe Igrzyska Olimpijskie   Nominał: 10 zł Stop: Ag 925/1000 Średnica: 32 mm Masa: 14,14 g Stempel: lustrzany, efekt kątowy Nakład: 52.000 Data emisji: 24 stycznia 2006 Stan: I (menniczy / L), minimalna patyna Srebrna moneta kolekcjonerska o nominale 10 zł wyemitowana przez NBP z okazji XX Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Uwaga! Fotografia monety ma charakter poglądowy i ogólny, może więc odbiegać np. kolorystycznie od oryginału. Szczegóły dotyczące stanu zachowania znajdują się w opisie monety. Rewers: Wizerunek zawodniczki łyżwiarstwa figurowego, zmieniający się napis w zależności od kąta patrzenia: TURYN / 2006 napis półkolem: XX ZIMOWE IGRZYSKA OLIMPIJSKIE. Awers: Wizerunek pary łyżwiarzy figurowych, orzeł, nominał, data. XX Zimowe Igrzyska Olimpijskie odbyły się w Turynie we Włoszech w 2006. We Włoszech odbyły się już zimowe igrzyska w 1956 w Cortina d’Ampezzo. Turyn został wybrany spośród 6 miast kandydujących 19 czerwca 1999 roku w Seulu (Korea) na 109 sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Polska także ubiegała się o organizację Zimowych Igrzysk Olimpijskich, jednak kandydatura Zakopanego została odrzucona. Źródło: Wikipedia
Cena, najlepsze ceny tutaj: 10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (łyżwiarstwo figurowe) – XX Zimowe Igrzyska Olimpi

10 zł 2006 r. – Statut Łaskiego – 500-lecie wydania Statutu Łaskiego

10 zł 2006 r. – Statut Łaskiego – 500-lecie wydania Statutu Łaskiego10 zł 2006 r. – 500-lecie wydania Statutu Łaskiego Nominał: 10 zł Stop: Ag 925/1000 Średnica: 32 mm Masa: 14,14 g Stempel: lustrzany Nakład: 57.000 Data emisji: 6 listopada 2006 Stan: I (menniczy / L) Srebrna moneta kolekcjonerska o nominale 10 zł wyemitowana przez NBP Uwaga! Fotografia monety ma charakter poglądowy i ogólny, może więc odbiegać np. kolorystycznie od oryginału. Szczegóły dotyczące stanu zachowania znajdują się w opisie monety. Rewers: Król Aleksander Jagiellończyk ma tronie oraz Jan Łaski trzymający statut, wizerunki 23 herbów: państwa, lenn i ziem składających się na Królestwo Polskie, napis: 500-LECIE WYDANIA STATUTU ŁASKIEGO. Awers: Wizerunek wagi oraz księgi z pieczęcią, orzeł, nominał, data Statut Łaskiego, Statuty Łaskiego (łac. Commune Incliti Poloniae regni privilegium constitutionum et indultuum publicitus decretorum approbatorumque), (Przesławnego Królestwa Polskiego przywileje, konstytucje i zezwolenia urzędowe oraz uznane dekrety) – dokument będący spisem wszystkich statutów i przywilejów obowiązujących w Królestwie Polskim, opracowany przez kanclerza wielkiego koronnego prymasa Jana Łaskiego na złecenie króla i sejmu, którzy swą decyzję wyrazili w Radomiu w 1505 r. Jan Łaski herbu Korab (ur. 1456 w Łasku, zm. 19 maja 1531 w Kaliszu) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski w latach 1510-1531, kanclerz wielki koronny od 1503, sekretarz królewski od 1501, polityk i kodyfikator prawa. Był jednym z najwybitniejszych polityków i mężów stanu I Rzeczypospolitej. Nie posiadał wyższego wykształcenia. Święcenia przyjął w 1471. Zgromadził wiele beneficjów kościelnych. W 1490 był już sekretarzem królewskim, brał udział w wielu misjach dyplomatycznych do Rzymu , Flandrii i Egiptu. W 1501 zaskarbił sobie względy króla Aleksandra Jagiellończyka, który mianował go najwyższym sekretarzem królewskim. Na sejmie 1503 mianowany kanclerzem wielkim koronnym. Był autorem reformy sejmu walnego, której dał wyraz w redagowaniu konstytucji sejmu radomskiego 1505 nihil novi. W 1506 wydał tzw. Statut Łaskiego – pierwszą w historii kodyfikację prawa polskiego. W 1510 został arcybiskupem gnieźnieńskim, w związku z czym zrzekł się kanclerstwa, oddając pieczęć większą. W 1513 przyjechał do Rzymu na Sobór laterański V, gdzie przedstawił plan krucjaty europejskiej przeciwko imperium osmańskiemu i Wielkiemu Księstwu Moskiewskiemu. W 1515 uzyskał dla siebie i swoich następców na metropolii gnieźnieńskiej tytuł stałych legatów papieskich (legati nati). W 1521 stanął na czele ruchu szłachty, zmierzającego do egzekucji praw i przestrzegania incompatibilitas. W 1524 zawarł w imieniu Polski przymierze z Danią, Meklemburgią i książętami pomorskimi, zwrócone przeciw Brandenburgii i zakonowi krzyżackiemu. Był zwolennikiem bezpośredniej aneksji Prus zakonnych. 20 lutego 1530 w katedrze wawelskiej ukoronował vivente rege młodego Zygmunta II Augusta na króla Polski. W swojej metropolii odbył dziesięć synodów prowincjonalnych w Piotrkowie i Łęczycy. W 1518 jeździł do Wilna dla starań o kanonizację królewicza Kazimierza. Uzyskał potwierdzenie swojego zwierzchnictwa nad diecezją wrocławską (1521) i lubuską (1524). Twardo zwalczał luteranizm, zalecając stosowanie sankcji karnych, grożąc odstępcom klątwą i utratą dóbr, wprowadził cenzurę książek i przywrócił inkwizycję. Walczył też z prawosławiem, napisał traktat De Ruthenorum nationibus eorumque erroribus (o Rusinach i ich błędach). Na swoim dworze zgromadził wielu uczonych i artystów, korespondował z Erazmem z Rotterdamu. Próbował zreformować szkolnictwo i Akademię Krakowską. W Rzymie miał własny dom, w którym mieszkało wielu wysyłanych przez niego za własne pieniądze polskich stypendystów. Był największym mecenasem sztuki pośród prymasów XVI w. Ufundował w katedrze gnieźnieńskiej 4 nagrobne płyty brązowe. Wzniósł w Gnieźnie rotundę z trzema absydami ( gdzie planował zapewne swe miejsce pochówku ), rozebraną w XVIII w. Wbrew powszechnym sądom nie miała ona wcale form renesansowych lecz była wyrazem ciągle żywych tradycji sztuki późnogotyckiej ( plan i charakter tej kaplicy należy wywodzić ze średniowiecznych centralnych kościołów kommemoratywno-sepulkralnych na planie krzyża ). Oprócz tego Łaski wzniósł także w stolicy archidiecezji dwór/rezydencję biskupią, położoną na południe od katedry, niesłusznie dziś nazywaną zamkiem ( zamek w Gnieźnie znajdował się na Wzgórzu Lecha, na północ od katedry i był siedzibą księcia, w XVI w. już nie funkcjonował ). Źródło: Wikipedia
Cena, najlepsze ceny tutaj: 10 zł 2006 r. – Statut Łaskiego – 500-lecie wydania Statutu Łaskiego

10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (snowboard) – XX Zimowe Igrzyska Olimpijskie

10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (snowboard) – XX Zimowe Igrzyska Olimpijskie10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (snowboard) – XX Zimowe Igrzyska Olimpijskie Nominał: 10 zł Stop: Ag 925/1000 Średnica: 32 mm Masa: 14,14 g Stempel: lustrzany Nakład: 71.400 Data emisji: 24 stycznia 2006 Stan: I (menniczy / L) Srebrna moneta kolekcjonerska o nominale 10 zł wyemitowana przez NBP z okazji XX Zimowch Igrzysk Olimpijskich. Uwaga! Fotografia monety ma charakter poglądowy i ogólny, może więc odbiegać np. kolorystycznie od oryginału. Szczegóły dotyczące stanu zachowania znajdują się w opisie monety. Rewers: Wizerunek snowboardzisty, znicz olimpijski oraz napis TURYN/2006, napis: XX ZIMOWE IGRZYSKA OLIMPIJSKIE.   Awers: Wizerunek snowboardzisty, orzeł, nominał, data. XX Zimowe Igrzyska Olimpijskie odbyły się w Turynie we Włoszech w 2006. We Włoszech odbyły się już zimowe igrzyska w 1956 w Cortina d’Ampezzo. Turyn został wybrany spośród 6 miast kandydujących 19 czerwca 1999 roku w Seulu (Korea) na 109 sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Polska także ubiegała się o organizację Zimowych Igrzysk Olimpijskich, jednak kandydatura Zakopanego została odrzucona. Źródło: Wikipedia
Cena, najlepsze ceny tutaj: 10 zł 2006 r. – Turyn 2006 (snowboard) – XX Zimowe Igrzyska Olimpijskie

10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (efekt kątowy) – Mistrzostwa Świata w Piłce Noż

10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (efekt kątowy) – Mistrzostwa Świata w Piłce Noż10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (efekt kątowy) – Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Nominał: 10 zł Stop: Ag 925/1000 Średnica: 32 mm Masa: 14,14 g Stempel: lustrzany Nakład: 70.000 Data emisji: 26 kwietnia 2006 Stan: I (menniczy / L) Srebrna moneta kolekcjonerska o nominale 10 zł wyemitowana przez NBP z okazji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej Uwaga! Fotografia monety ma charakter poglądowy i ogólny, może więc odbiegać np. kolorystycznie od oryginału. Szczegóły dotyczące stanu zachowania znajdują się w opisie monety. Rewers: Wizerunek piłkarza biegnącego z piłką (piłka wykonana w technologii efektu kątowego), napis: MISTRZOSTWA ŚWIATA W PIŁCE NOŻNEJ, napis: NIEMCY/2006, oraz napis FIFA   Awers: Wizerunek piłki, orzeł, nominał, data.   XVIII Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej odbyły się w dniach 9 czerwca – 9 lipca w Niemczech, którym przyznano organizację imprezy w lipcu 2000. Mistrzem świata zostali Włosi, którzy w finale pokonali Francuzów po rzutach karnych. Gospodarze turnieju zajęli trzecie miejsce po zwycięstwie nad Portugalią. Mecze Mistrzostw Świata transmitowano do niemal wszystkich 207 krajów członkowskich FIFA (jedynym wyjątkiem był Turkmenistan). Prawo do telewizyjnego przekazu zakupiło ponad 500 stacji, dzięki czemu 25 mundialowych dni obejrzało 3,25 miliarda widzów, a sam mecz finałowy ponad miliard. Oficjalnym hymnem mistrzostw była piosenka "Celebrate the Day" Herberta Gronemeyera Źródło: Wikipedia
Cena, najlepsze ceny tutaj: 10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (efekt kątowy) – Mistrzostwa Świata w Piłce Noż

10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (platerowana złotem) – Mistrzostwa Świata w Piłc

10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (platerowana złotem) – Mistrzostwa Świata w Piłc10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (platerowana złotem) – Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej Nominał: 10 zł Stop: Ag 925/1000 Średnica: 32 mm Masa: 14,14 g Stempel: lustrzany, platerowana złotem Nakład: 80.500 Data emisji: 26 kwietnia 2006 Stan: I (menniczy / L) Srebrna moneta kolekcjonerska o nominale 10 zł wyemitowana przez NBP z okazji Mistrzostw. Świata w Piłce Nożnej. Uwaga! Fotografia monety ma charakter poglądowy i ogólny, może więc odbiegać np. kolorystycznie od oryginału. Szczegóły dotyczące stanu zachowania znajdują się w opisie monety. Rewers: Wizerunek piłkarza kopiącego piłkę, w tle słońce w środku któego znajduje się piłka, nad piłką napis: FIFA, napis (otok): MISTRZOSTWA ŚWIATA W PIŁCE NOŻNEJ NIEMCY 2006.   Awers: Wizerunek siatki bramki, orzeł, nominał, data.   XVIII Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej odbyły się w dniach 9 czerwca – 9 lipca w Niemczech, którym przyznano organizację imprezy w lipcu 2000. Mistrzem świata zostali Włosi, którzy w finale pokonali Francuzów po rzutach karnych. Gospodarze turnieju zajęli trzecie miejsce po zwycięstwie nad Portugalią. Mecze Mistrzostw Świata transmitowano do niemal wszystkich 207 krajów członkowskich FIFA (jedynym wyjątkiem był Turkmenistan). Prawo do telewizyjnego przekazu zakupiło ponad 500 stacji, dzięki czemu 25 mundialowych dni obejrzało 3,25 miliarda widzów, a sam mecz finałowy ponad miliard. Oficjalnym hymnem mistrzostw była piosenka "Celebrate the Day" Herberta Gronemeyera Źródło: Wikipedia
Cena, najlepsze ceny tutaj: 10 zł 2006 r. – Niemcy 2006 (platerowana złotem) – Mistrzostwa Świata w Piłc

10 zł 2006 r. – 100-lecie Szkoły Głównej Handlowej (SGH)

10 zł 2006 r. – 100-lecie Szkoły Głównej Handlowej (SGH)10 zł 2006 r. – 100-lecie Szkoły Głównej Handlowej (SGH) Nominał: 10 zł Stop: Ag 925/1000 Średnica: 32 mm (dziewięciokąt) Masa: 14,14 g Stempel: lustrzany Nakład: 59.000 Data emisji: 11 października 2006 Stan: I (menniczy / L), minimalna patyna Srebrna moneta kolekcjonerska o nominale 10 zł wyemitowana przez NBP z okazji 100-lecia SGH. Moneta ma bardzo oryginalny kształt wielokąta wpisanego w okrąg. Uwaga! Fotografia monety ma charakter poglądowy i ogólny, może więc odbiegać np. kolorystycznie od oryginału. Szczegóły dotyczące stanu zachowania znajdują się w opisie monety. Rewers: Wizerunek kuli ziemskiej, logo SGH, wizerunek budynku SGH, napis: SZKOŁA GŁÓWNA HANDLOWA W WARSZAWIE, poniżej napis: 1906-2006.   Awers: Ostrosłup, orzeł, nominał, data. Szkoła Główna Handlowa w Warszawie (SGH, w latach 1949-1991 Szkoła Główna Planowania i Statystyki, SGPiS) – najstarsza uczelnia ekonomiczna w Polsce, a zarazem jednym z wiodących uniwersytetów ekonomicznych w Europie. Jej siedziba mieści się na warszawskim Mokotowie przy alei Niepodległości w bezpośrednim sąsiedztwie stacji metra Pole Mokotowskie. Szkoła istnieje nieprzerwanie od 1906 i każdego roku wydaje ponad 2,5 tys. dyplomów ukończenia studiów wyższych. Szacuje się, iż od początku istnienia uczelnia wykształciła ponad 70 000 absolwentów wszystkich typów studiów (stacjonarnych, niestacjonarnych, doktoranckich i podyplomowych). Inne, historyczne nazwy uczelni to: Prywatne Kursy Handlowe Męskie Augusta Zielińskiego, Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego, Wyższa Szkoła Handlowa, Miejska Szkoła Handlowa, Kursy Akademickie w Częstochowie. Angielska nazwa statutowa uczelni to Warsaw School of Economics. Źródło: Wikipedia
Cena, najlepsze ceny tutaj: 10 zł 2006 r. – 100-lecie Szkoły Głównej Handlowej (SGH)

10 zł 2006 r. – Jeździec piastowski – Historia Jazdy Polskiej

10 zł 2006 r. – Jeździec piastowski – Historia Jazdy Polskiej10 zł 2006 r. – Jeździec piastowski – Historia Jazdy Polskiej Nominał: 10 zł Stop: Ag 925/1000 Wymiary: 22 x 32 mm Masa: 14,14 g Stempel: lustrzany Nakład: 62.000 Data emisji: 21 listopada 2006 Stan: I (menniczy / L), minimalna patyna przy krawędziach Srebrna moneta kolekcjonerska o nominale 10 zł wyemitowana przez NBP Uwaga! Fotografia monety ma charakter poglądowy i ogólny, może więc odbiegać np. kolorystycznie od oryginału. Szczegóły dotyczące stanu zachowania znajdują się w opisie monety. Rewers: Wizerunek jeźdźca, napis: JEŹDZIEC/ PIASTOWSKI Awers: Dwie włócznie, orzeł, nominał, data. Początki polskiej jazdy są trudne do ustalenia. Niewątpliwie już w czasie kształtowania się naszej państwowości istniały siły zbrojne, w których znaczną rolę odgrywali konni wojownicy. Posiadanie takich wojów było niezbędnym warunkiem sprawowania władzy na rozłegłych, zalesionych terytoriach. Sława konnych oddziałów władców Polski sięgała daleko – żydowski kupiec z arabskiej Hiszpanii, Ibrahim ibn Jakub, podróżujący po Europie w początkach II połowy X wieku, pisał już z uznaniem i podziwem o siłach zbrojnych „króla Północy”, jak nazywał panującego w Polsce Mieszka. Według niego piastowski książę dysponował drużyną liczącą 3 tysiące pancernych wojów, których „setka znaczy tyle, co dziesięć secin innych wojowników”. Część z nich stanowiła przyboczną gwardię, a pozostałe oddziały były rozłokowane w głównych grodach. Następca Mieszka, jego syn Bolesław Chrobry, dysponował jeszcze liczniejszą drużyną złożoną z 4300 ludzi. Trzystu z nich podarował cesarzowi Ottonowi III w czasie zjazdu gnieźnieńskiego w roku 1000. Drużyna książęca była wojskiem zawodowym utrzymywanym przez władcę, który zaopatrywał ją w konie, broń i wyżywienie oraz wypłacał wynagrodzenie. Dzięki odkryciom archeologicznym, nielicznym relacjom pisanym i przedstawieniom ikonograficznym udało się zrekonstruować prawdopodobny wygląd i uzbrojenie jazdy wczesnopiastowskiej. Konny drużynnik, nazywany pancernym, wyposażony był w zbroję wykonaną z żelaznych kółek, czyli kolczugę. Prawdopodobnie używano też pancerzy łuskowych z żelaznych płytek przytwierdzonych do kaftana ze skóry lub tkaniny. Pod pancerzem noszono solidną odzież w postaci kurtki wełnianej lub skórzanej, odpowiednio watowanej, zwanej „przeszywanicą”, której zadaniem było amortyzowanie przyjmowanych ciosów. Sama zbroja miała kształt kaftana okrywającego tułów i zazwyczaj była zaopatrzona w rękawy sięgające do dłoni lub łokci. Tylko najznamienitsi wojownicy mieli także nogawice wykonane z kolczej plecionki. Kaftan pancerny mógł mieć kaptur, który narzucano na głowę. Na kaptur nakładano hełm. Czasami do hełmu doczepiano czepiec, który gdy był zapięty okrywał kark, szyję i ramiona oraz część twarzy wojownika. Pod hełmem noszono różnego rodzaju czapki chroniące głowę. Wśród hełmów znanych w Polsce z X-XII wieku znajdujemy okazy zarówno wschodniego, jak i zachodniego typu, co dobrze obrazuje sytuację naszego kraju położonego na granicy dwu kultur. Najbardziej reprezentacyjne są hełmy związane ze wschodnim kręgiem kulturowym, których cztery egzemplarze odnaleziono w Wielkopolsce. Bogate wykonanie tych hełmów pozostawało jednak w tyle za ich przydatności. w walce – stożkowe dzwony wykonywano z czterech blach żelaznych, znitowanych ze sobą i ujętych na dole ozdobną obręczą, przechodzącą na czole w swego rodzaju charakterystyczny diadem. Szczyt dzwonu wieńczyła srebrzona tuleja do pióropusza lub kity. Dolna krawędź hełmu była przystosowana do doczepienia czepca. Żelazo dzwonu pokryte było dodatkowo złoconą blachą miedzianą. Hełmy te niewątpliwie używane były przez wyższych dowódców lub nawet członków rodziny książęcej. Drugim rodzajem hełmów rozpowszechnionych w tym czasie na terenie Polski były hełmy stożkowe nazywane „normandzkimi”, które, wykuwane z jednej lub dwu sztuk żelaza, bardzo dobrze sprawdzały się podczas walki – były odporne nawet na ciężkie ciosy, a dzięki wyposażeniu w tzw. nosal chroniły również nos i górną cześć twarzy. Także do ich krawędzi doczepiano czepiec. Innym ważnym elementem uzbrojenia pancernych były tarcze sporządzane z drewna i skóry. Tarcze te, niestety, nie zachowały się. Prawdopodobnie używano zarówno okrągłych, jak i trójkątnych tarcz, których zewnętrzne powierzchnie ozdabiano malowidłami; nabrały one w przyszłości charakteru znaków herbowych. W walce najważniejszym rodzajem uzbrojenia jazdy były włócznia i miecz. Miecze z okresu X-XII wieku były stosunkowo krótkie, przeznaczone raczej do cięcia niż do kłucia. Ich wygląd nie odbiegał od rozpowszechnionego w Europie typu. Miecz szybko stał się symbolem rycerza, a także dostojeństwa oraz sprawiedliwości władców. Noszono go w obszytej skórą pochwie, którą zawieszano na pasie. Także i ten pas stał się widocznym znakiem przynależności do stanu rycerskiego – od niego wzięło się określenie pasowania na rycerza. Nie mniej ważna niż miecz była w owym czasie włócznia – broń drzewcowa długości około 2 metrów, wyposażona w lancetowaty grot. Można było używać jej na wiele sposobów, zadając szybkie ciosy w dowolnie obranym kierunku. W okresie panowania pierwszych Piastów jeźdźcy używali w walce przede wszystkim (najpospolitszych wtedy) niewielkich koni, zbliżonych wyglądem do tarpanów. Konie te były bardzo wytrzymałe, nie wymagały specjalnej paszy, świetnie poruszały się w lesistym terenie, jakim w większości było ówczesne terytorium Polski. Dla potrzeb drużyny książęcej, a w szczególności znamienitszych pancernych, hodowano konie nieco silniejsze i większe, osiągające wymiary współczesnego konia rasy arabskiej. Pierwszą znaną nam z zapisków historycznych bitwą, stoczoną przy udziale pancernych, była zwycięska bitwa Mieszka I z armią margrabiego Hodona, która miała miejsce nad Odrą w okolicy Cedyni w 972 roku. W czasach panowania pierwszych Piastów jazda nieustannie towarzyszyła władcy. Na drużynnikach spoczywał obowiązek zapewnienia książętom i królom bezpieczeństwa w czasie ich podróży, polowań, sprawowaniu funkcji państwowych – sądów, spotkań z możnowładcami czy też władcami sąsiednich państw. Liczna i okazale prezentująca się drużyna dodawała prestiżu władcy – pozwalała mu na prowadzenie aktywnej polityki zmierzającej do wzmocnienia państwa. Pierwsi Piastowie – Mieszko I i jego syn Bolesław Chrobry – właśnie dzięki posiadaniu licznych sił zbrojnych, znacznie powiększyli terytorium swego władztwa i stoczyli wiele wojen zarówno obronnych, jak i mających na celu opanowanie nowych terytoriów. W ciągu następnych dwu stuleci nastąpiły zmiany w organizacji polskiej jazdy. Wraz z poszerzaniem się terytorium państwa wzrosły potrzeby związane ze sprawnym jego zarządzaniem i obronnością. Podczas panowania Bolesława III Krzywoustego (1107-1138) drużyna książęca przekształciła się w rycerstwo, które w zamian za posiadane – odziedziczone czy też nadane przez władcę – majątki ziemskie służyło państwu. Rycerze sami zaopatrywali się w uzbrojenie, konie i żywność. Rycerzowi w boju towarzyszył poczet złożony ze zbrojnych sług. Uzbrojenie jazdy polskiej podlegało dalszemu udoskonaleniu – kolczuga okrywała już całe ciało rycerza – od stóp pokrytych kolczyki spodniami aż po głowę skrytą w kapturze. Pod zbroję zakładano długą szatę, sięgającą kostek, tak, że jej dolna część była widoczna poniżej kaftana kolczego sięgającego do kolan. Powszechnie używano stożkowych hełmów, które miały dodatkową część osłaniającą twarz, czyli nosal. Dodatkowym elementem uzbrojenia ochronnego była wielka tarcza w kształcie wydłużonego trójkąta. W związku z ulepszeniem uzbrojenia konieczne stało się także powiększenie mieczy, które stały się masywniejsze oraz bardziej zdatne do zadawania pchnięć, co zwiększało ich skuteczność wobec opancerzonego przeciwnika. Także włócznie przekształciły się w ciężkie kopie, które podczas ataku były trzymane przez rycerzy pod prawą pachą. Do kopii tuż pod grotem przytwierdzano proporce z osobistymi znakami rycerzy. O sile ataku kopią decydował przede wszystkim rozpęd rumaka, a nie tylko zamach jeźdźca, jak było to dawniej. Do nowego sposobu posługiwania się kopią dostosowano siodło, które wyposażono w wysokie łęki – przedni chronił brzuch rycerza, a tylny zapewniał pewne i wygodne oparcie. Rozwój uzbrojenia spowodował wzrost wymagań stawianych koniom rycerskim, które stały się większe i cięższe. Witold Głębowicz Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie
Cena, najlepsze ceny tutaj: 10 zł 2006 r. – Jeździec piastowski – Historia Jazdy Polskiej